(as "The DioField Chronicle")

The DioField Chronicle

ดิโอฟิลด์ โครนิเคิล

Platform:

The DioField Chronicle : บทที่ 1-2 มือธนูขี้กังวล

เหตุผลที่สองขั้วอำนาจบนแผ่นดินใหญ่ต่างหมายตาเกาะดิโอฟิลด์ เนื่องจากที่เกาะนี้มีแร่ผลึกเวทมนตร์นามว่า "เจด" อันเป็นวัตถุดิบในการผลิตอาวุธเวทมนตร์ในปริมาณมหาศาล กล่าวกันว่าในอดีต เทพเจ้าได้สิ้นชีพลงที่เกาะแห่งนี้ ซากสังขารนั้นได้ตกตะกอนทับถมเป็นเวลาหลายชั่วอายุคนจนกลายมาเป็น "เจด" นี้เอง (อารมณ์เดียวกับน้ำมันดิบที่เกิดจากการทับถมของซากพืชซากสัตว์จนกลายเป็นวัตถุดิบทรงคุณค่า) ในโลกนี้นั้นมนุษย์ไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ แต่ด้วยภูมิปัญญาของมนุษย์ที่คิดค้นวิธีการนำเอาเจดนี้มาติดตั้งกับอาวุธจนกลายเป็นอาวุธเวทมนตร์ต่างๆที่มีพลังทำลายมหาศาล กล่าวได้ว่าฝ่ายใดได้ครอบครองเจด ฝ่ายนั้นเทียบเท่ากับการถือครองอาวุธมหาประลัย ด้วยเหตุนี้เอง ทั้งฝ่ายจักรวรรดิ และฝ่ายสัมพันธมิตรจึงต่างหาหนทางในการแทรกแทรงเข้ามาที่เกาะดิโอฟิลด์ทั้งทางตรงและทางอ้อม แต่ด้วยสายเลือดกษัตริย์ของเกาะแห่งนี้ที่ได้รับ "ตราแห่งพร" และเหล่าชนชั้นสูงของเกาะดีโอฟิลด์ที่มีพลังพิเศษในการใช้เวทมนตร์ได้ เกาะดิโอฟิลด์จึงสามารถรักษาเอกราชได้เป็นเวลานาน กระทั่งบัดนี้ที่เกิดสงครามภายใน ฝ่ายจักรวรรดิและฝ่ายสัมพันธมิตรจึงฉวยโอกาสยื่นมาเข้ามา
หนึ่งเดือนผ่านไป หลังจากตัวเอกทั้งสามสร้างความคุ้นเคยกับกองทหารนี้และสร้างผลงานอันโดดเด่น ทั้งสามจึงได้รับภารกิจสำคัญจากลอร์ดเฮนเดโดยตรงในการลอบสังหารหัวหน้าโจรที่เป็นภัยคุกคามต่อกองทัพมาโดยตลอด ด้วยการให้ผู้บัญชาการยุลซิมนำทัพใหญ่บุกโจมตีกองกำลังหลักของเหล่าโจร เพื่อเปิดโอกาสให้กลุ่มตัวเอกลอบเข้าไปสังหารหัวหน้าโจรในฐานบัญชาการ โดยภารกิจนี้ได้ร่วมมือจากทหารรับจ้างอิสระนามอิสคาเรี่ยน โคลเชสเตอร์ อดีตบุตรตระกูลขุนนางที่เลื่องชื่อเรื่องการสังหารระยะไกลด้วยธนู ทั้งสี่บุกฝ่าเหล่าโจรมือดีที่เฝ้าพิทักษ์ศูนย์บัญชาการ จนในทีสุดก็ปลิดชีพกอฟเฟรน หัวหน้าโจรได้สำเร็จ หลังภารกิจนี้เอง อิสคาเรียนได้ตัดสินใจเข้าร่วมกลุ่มตัวเอกแม้จะรู้ว่ากลุ่มตัวเอกไม่ใช่กลุ่มที่มีอิทธิพลที่สุดในกองทัพก็ตาม

The DioField Chroniclee By Duree Yahgob]

บทที่ 1 เส้นทางของชีวิต

บทที่ 2 ทลายปราการ
"หลังผู้บัญชาการยุลซิมเสียชีวิต อันดริอัส เฟเดรท อิสคาเรียน และวัลตาควิน ทั้งสี่ร่วมขึ้นมาเป็นผู้นำกลุ่มทหารรับจ้างในสังกัดดยุคเฮนเด และสถาปณาชื่อกลุ่มว่า "บลูฟ็อกส์" หัวจิ้งจอกทั้งสี่นำพากลุ่มสร้างชื่อเสียงขึ้นอย่างต่อเนื่อง จนมีโอกาสเข้าไปพัวพันกับขั้วอิทธิพลและเปลี่ยนแปลงทิศทางของสงคราม"

บทที่ 3 เถ้าธุลีและเกียรติยศ
"หลังความพ่ายแพ้ ณ สมรภูมิเทกกาเรีย องค์ชายใหญ่เสียชีวิตในสนามรบ ทัพจักรวรรดิยึดครองท่าเรือเทกกาเรียไว้ได้ และนอกจากศัตรูจากภายนอกแล้ว ตำแหน่งรัชทายาทที่ว่างลงก็ทำให้เกิดศึกภายในระหว่างสององค์ชายที่เหลือ..."

บทที่ 4 ความลับที่เก็บไว้อย่างใกล้ชิด
" ความลับต่างๆก็เริ่มเปิดเผยออกมา บลูฟ็อกส์เริ่มแข็งแกร่งยิ่งขึ้น แต่ขณะเดียวกันความขัดแย้งทางความคิดของหัวจิ้งจอกทั้ง 4 ก็เริ่มก่อตัว"

บทที่ 5 ดาราร่วงหล่น
เมื่อบลูฟ็อกส์กำจัดดยุคเฮนเด อดีตเจ้านายซึ่งแท้จริงแล้วเป็นกบฏ บลูฟ็อกส์ก็กลายเป็นทัพอิสระที่เข้มแข้งขึ้น แต่ก็ไม่วายต้องเข้าไปพัวพันกับศึกชิงบัลลังค์ระหว่างองค์ชายสองกับองค์ชายสาม
เฟเดรทที่ทนไม่ไหวจึงประกาศความจริงที่น่าตกตะลึงให้กับชาวบลูฟ็อกส์ทุกคน
ความจริงนี้จะเป็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงชะตากรรมของเกาะดิโอฟิลด์ไปตลอดกาล

บทที่ 6 อาณาเขตแห่งการปฏิรูป
เมื่อจบสงครามภายใน ก็ต้องมาเจอสงครามภายนอกต่อ บลูฟ็อกส์เติบโตขึ้นเรื่อยๆ แต่เมื่อมีคนใหม่เข้ามา คนเก่าที่หมดศรัทธาก็เลือกเดินออกไป

บทที่ 7 จุดจบและจุดเริ่มต้น (บทสุดท้าย)
เฟเดรทโกหกคนทั้งโลกจนได้ขึ้นเป็นราชาสมใจ ทว่าอัลเลเทนที่แตกแยกขัดแย้งรบกันเองมาอย่างยาวนาน ประกอบกับราชาคนใหม่ที่เมื่อขึ้นมามีอำนาจก็ดูจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ด้วยสภาพเช่นนี้จะต้านทานจักรวรรดิอันเกรียงไกรและแม่ทัพใหญ่ผู้ไม่เคยรู้จักความพ่ายแพ้งั้นหรือ?
เฟเดรทโกหกคนทั้งโลก แต่ไม่ใช่มีแค่เขาที่โกหก คนที่อยู่กับเรามาตลอดตั้งแต่เริ่ม แต่เรากลับไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับตัวเขาเลย... และเมื่อความจริงทั้งหมดถูกเผยออก ชะตากรรมของโลกใบนี้จะเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล พบกับปัจฉิมบทพงศาวดารแห่งเกาะดิโอฟิลด์ที่ดำเนินมาอย่างยาวนาน (จริงๆนานเพราะแปลๆ หยุดๆ) เป็นหนึ่งในฉากจบที่คนรับชมถึงกับต้องสบถออกมา ถ้าไม่ชอบก็เกลียดไปเลย (แต่ผมชอบมากๆ ยกขึ้นหิ้งเลยครับ) ปล. ถ้าใครงงกับฉากจบก็ทักมาครับเดี๋ยวจะอธิบายให้ฟัง ตอนผมเล่นครั้งแรกก็ถึงกับเหวอ จนต้องไปอ่าน lore เพิ่มถึงได้เข้าใจแบบกระจ่าง