.

.

ภาคนี้ คุณย่าเอลเลนไม่เสีย ก็เลยไม่มีเหตุการณ์ที่เสียน้ำตาสักเท่าไหร่ แต่หากพูดถึงเหตุการณ์ที่ผู้เล่นอ่านแล้วเจ็บแปลบที่อก ผมว่าหลายท่านคงโหวตเหตุการณ์ต่อไปนี้

.

.

เมย์ - ไม่ว่าตอนที่เราเอาของขวัญวันเกิดไปให้เธอ หรือตอนที่เธอมีเหตุการณ์หายตัวไปในปีแรก ที่เธอคิดถึงคุณแม่ที่จากไป ( และคงเหงาที่ต้องอยู่กับปู่ ( หรือ ตา ) บาเล่ย์ หรือ มูกิ 2 คน ปู่หลาน อันนั้นน่าสงสารจริง ๆ ครับ

.

ก็อตซ์ - ที่พูดถึงเหตุการณ์ในฤดูหนาว บอกเล่าประสบการณ์อันแสนเจ็บปวดในการที่เขาต้องมาเสียครอบครัวไป และต้องอยู่ตัวคนเดียวเรื่อยมา ซึ่งแน่นอน นี่คือตัวละครที่ผมสงสารที่สุดในภาคนี้ ( ก็อตซ์ คือตัวละครชาวเมืองที่ได้ของขวัญจากผมบ่อยที่สุด ผมให้ท่อนไม้กับ ก็อต อย่างน้อยวันละ 2 ท่อนเสมอในช่วงเย็น เพราะอยู่ใกล้บ้านเรา และผมต้องเอาของไปถวายเทพธิดาอยู่แล้ว แม้จะผ่านเหตุการณ์เทพธิดาครบ 3 ครั้งแล้วก็ตาม )

.

ริค - ที่มาบ่นกับเรา ว่าตนเองต้องรับภาระเหมือนผู้ชายคนเดียวในครอบครัว หลังจากที่ ร็อด คุณพ่อ ทิ้งแม่และน้องสาวไว้กับตัวเอง ( เพื่อไปตามหาดอกไม้ในตำนาน ที่ว่ากันว่ารักษาโรคของ ลิลเลีย ได้ ) อันนี้ก็น่าเห็นใจพอสมควร เพราะ ริค ยังคือเด็กผู้ชายวัยรุ่นทั่ว ๆ ไปอยู่เลย แต่ต้องรับภาระดูแลแม่ที่ป่วยกับน้องสาว ทำหน้าที่พี่และพ่อในคนเดียวกัน

.

คลิฟ - อันนี้หนัก เพราะนี่คือตัวละครที่ผมรัก ( หมายถึง รักแบบเพื่อน ) และเป็นห่วงมากที่สุดของภาคนี้ ชีวิตน่าสงสารเกิ๊น เสียครอบครัว บ้านแตก ไร้งาน ถูกชาวเมืองอื่นปฎิเสธมา และต้องเร่ร่อนระหกระเหินมาที่เมือง มิเนอรัล ทาวน์ โชคดีจริง ๆ ครับที่มาเจอกับ พีท ( พีท ก็คือชื่อดั้งเดิมของตัวเอกที่เราเล่น ) ดังนั้น หากใครเล่นแล้วทำ คลิฟ หาย ผมบอกเลยว่าคุณทำบาปมหันต์ ( ระดับชิบหาย ) แล้วล่ะครับ ( อย่าทำคลิฟหายเลยครับ หมอนี่ โคตระน่าสงสาร แหม่ สารภาพเลย ผมเล่นครั้งแรก ผมก็ทำ คลิฟ หายครับ แหะ ๆ ส่วนเพื่อนผมจีบ แอน มันจงใจทำ คลิฟ หาย เพราะจะได้ไร้คู่แข่ง แหม่ ชั่วจริง ๆ เพื่อนผม แหะ ๆ อีกที ) สปอยล์นิดหน่อย ขนาดแต่งงานกับ รัน/แอน แล้ว คลิฟ ยังน่าสงสารเลยครับ

.

โด ( บางคนอ่าน ดอจ ) คุณพ่อของแอน - ทุกวันที่ 5 ใบไม้ร่วง ที่โรงแรมจะหยุด 1 วัน เพื่อรำลึกการจากไปของแม่แอนในวันนี้ ( สปอยล์มั้ยครับเนี่ย ไม่มั้ง เกมมันนานมาแล้วด้วย ) บทพูดของ โด กินใจพอสมควรครับในฐานะคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวที่ต้องเลี้ยงลูกสาวคนเดียว เลยต้องเข้มงวดกับเธอ

.

.

แต่ประโยคที่ผมอ่านแล้วเจ็บที่สุด แม้ไม่ใช่ตัวละครที่น่าสงสารที่สุด ( หลายครั้งก็น่ารำคาญด้วย ) สำหรับผม ... คือบทพูดของ สตู น้องชาย เอลลี่ ครับ ผมว่าหลายคนคงได้อ่านประโยคนี้แล้วล่ะ ที่ สตู จะพูดในวันพุธ ช่วงเย็น หรือตอนอื่น ๆ เช่น

.

.

เฮ้ พีท ( สมมติผมใช้ชื่อตั้งต้น ) มาเล่นกันมั้ย ? - ( ทำหน้าเศร้าเหมือนจะร้องไห้ ) เอลลี่ พี่สาวผม ยุ่งกับงานที่คลีนิคตลอดเวลาเลย ส่วนย่าเอลเลน ขาไม่ดี เดินเหินไมได้ ผมเหงาจริง ๆ ( ที่ไม่มีคนเล่นหรือสนใจผม )

.

วันนี้ ( พุธ ) ไม่ใช่วันที่ผมได้ไปโบสถ์ ( เพื่อไปเล่นกับ เมย์ และไปกินขนมที่ คาเตอร์ ทำ ) วันนี้ เอลลี่ หยุดงานที่คลีนิค ส่วนวันจันทร์ เมย์ ต้องไปบ่อน้ำพุร้อนกับปู่ของเธอ ผมเองก็เลยต้องมาเล่นของเล่นซ้ำ ๆ กันตลอดเลย

.

และประโยคที่ผมสะเทือนใจที่สุดก็คือ

.

เฮ้ พีท ทำไม เอลลี่ พี่สาวผม ถึงมีเวลาแค่วันพุธ วันเดียวในการกลับบ้านมาอยู่กับผมล่ะ ผมเหงามากเลย ผมเองเลยต้องไปหาเธอที่คลีนิคในวันพุธ และ เอลลี่ ก็โกรธผมที่ผมไปหา .. เธอไม่รับรู้บ้างเหรอว่าผมเหงาแค่ไหน

.

.

ตอนแรก ผมก็เหมือนทุกคนนั่นแหละครับ ที่คิดตลอดว่า สตู คือเด็กที่ซน ( เอาแมลงที่ เอลลี่ ไม่ชอบ ไปใส่เธอบ้าง และสารพัดวีรกรรม แต่ สตู ก็ดูแลย่า เอลเลน ได้ดีพอสมควรนะครับ ( เท่าที่เด็กจะทำได้ ) เช่น รู้ว่าย่าขาไม่ดี ก็เลยขยับโต๊ะยอมไปยืนที่เก้าอี้เพื่อยกเตามา เพื่อให้ย่าได้มาเปิดเตา ) แต่ในความซน มันมีสาเหตุ นั่นคือ เค้าไม่มีใครมาสนใจ ( ในมุมมองของเด็ก ) เด็กที่เหงา จึงต้องเรียกร้องความสนใจ ซึ่งมันน่าสงสารสำหรับผมมากในการที่คนคิดเกม บรรยายความรู้สึกตัวละครนี้ออกมา ราวกับมีขีวิตจริงๆ เลย ( ผมเชื่อว่าเพื่อน ๆ ในกลุ่ม ชีวิตจริงเคยเจอเด็กแบบนี้ กับเหตุการณ์ลักษณะนี้แน่นอน ) ผมเลยประทับใจประโยคนี้เป็นพิเศษ ในแง่ความสมจริง ความเข้าถึงได้ ( และอาจเพราะผมแต่งงานกับ เอลลี่ ด้วย ผมเลยรู้สึกผูกพันกับบ้านนี้เป็นพิเศษ ) ใครมีลูกมีหลาน ให้เวลากับเค้าบ้างนะครับ ช่วงเวลาในวัยเด็ก มันสำคัญจริง ๆ สำหรับคน ๆ หนึ่ง

.

 

.

แล้วเพื่อน ๆ ประทับใจประโยคไหนที่สุดในภาคนี้ครับผม